خبرنگار- اشتراکی

شاعر: راشد انصاری (خالو راشد)

دلم خوش است که نامم خبرنگار بُوَد
کسی که بر سر ِ کاری، خفن سوار بُوَد!

دلم خوش است به پُر طمطراقی ِ شغلم
که حاصلش دو سه تا لوح ِ افتخار بُوَد

میان ِ مردم و مسوول چون پُلی هستم (۲)
که پایه هاش! به دوش ِ من استوار بُوَد

بگو چه کار کنم با اجاره ی منزل
بدین حقوق که قّد ِ سه تا نهار بُوَد؟!(۳)

به دست ِ مؤجر ِ بَد، بر سر ِ اجاره بها
حقوق بنده ی بی چاره لـّت و پار بُوَد

چه قول ها که نداده تعاونی مسکن(۴)
که خانه های قشنگی در انتظار بُوَد

ولی چه حیف که این خانه جز سرابی نیست
و این تعاونی در حال ِ احتضار بُوَد(۵)

کنون که فصل خزان است حال ِ فعلی ِ ما
امید ِ جمله فقط موسم «بهار» بُوَد (۶)

خبرنگار، خروسی است جنگی و نا ترس
که سر بریده ی جشن و عزای یار بُوَد!

خبرنگار ِبسیجی به جز قلم ، کاغذ
همیشه صاحب یک ضبط و یک نوار بُوَد!

خبرنگار،که سی سال شغل او این است
دوان دوان پی ِ مسوول ِ تازه کار بُوَد

همیشه در پی ِ سوژه به هر کجا ویلان
و کفش ِ پاره اش البته سوگوار بُوَد!

ز دست ِ خیل ِ طلبکار با دوی صد متر
همیشه یک تنه در حالت ِ فرار بُوَد!

خبرنــگار ، نــگویـد تمـلقی عــمرا
نگو که مصرع بالایی ام شعار بُوَد!

به رغم این همه اوصاف عاشق ِ کار است
اگر چه بر سر ِ راهش هزار خار بُوَد

و جالب این که به دست ِ «دبیرِ» محترمش
خبرنگار به صد کنترل دچار بُوَد

اگر چه کنترل این جا نمی شود سانسور
دبیر هم به خدا تحت ِ صد «فشار» بُوَد!

اشارتی گذرا کرده ام به این حرفه
چرا که درد ِ دل ِ بنده بی شمار بُوَد

اگر چه سخت و زیان آور است شغل ِ حقیر
دوای خستگی اش، عشق ِ این دیار بُوَد

- - - - - - - -
پی نوشت:

۱-با همکاری محمد جاوید
۲ـ خبرنگار، پلی است بین مردم و مسوولین
۳ـ منظور تعاونی مسکن سابق خانه مطبوعات هرمزگان است!
۴ـ خدا نکند! زبانت را گاز بگیر شاعر!
۵ـ گوش شیطان کر، گفته اند این خانه ها تا فروردین ماه سال آینده آماده تحویل خواهند بود! انشاءالله! پس واضح است که این بهار با شعار زنده باد بهار طرف فرق می کند. 

دل را که به سمت او هوایی کردیم

هر واژه ی عشق را خدایی کردیم

ما در شب شعر انتظارت آقا

از خال لب تو رونمایی کردیم!

شاعر: حجت وطن دوست

چند قرن گذشت تا خدا آدم ساخت

پاییز و بهار را جدا با هم ساخت

من مُستند روی تو را یک روزی

هر چند ندیده ام ولی خواهم ساخت!

شاعر: حجت وطن دوست

هر وقت كه از شانه ­ي من بار بيافتد
از گوشه­ ي قلبم گچ ديوار بيافتد

یَک تاسِ تِرِس خرما خنیزی

دادُم بــــه پُسُم گُفتُم نریزی

خـُـــرما چَغَلی دا همه رِیتِند

دستُم رُو بـلند، گُفتُم عزیزی

مه و بارون، مه و نودون، مه و تو
مه و آتــش، مه و کودون، مه و تو

اگــی آلــمهتری بــودی زمــونــه
بـبنگ وا هـم دگـه پورون مه و تو

از راه رسیدند و شــــکستم دادند
یا یــک گره و گیره و بستم دادند

تا اینکه شوم مرد و به پا برخیزم
یــــک جعبه ابزار به دستم دادند          

شاعر: حجت وطن دوست

از جنگل دل که ریشه ها را بزنیم

با هم، سر هم کلیشه ها را بزنیم

اطراف تو خورشید مزاحم شده است
از صورت خود این پشه ها را بزنیم

                                                           شاعر: حجت وطن دوست

دست از سر این ستاره یا غم بکشد
تصویر مرا دوباره کم کم بکشد

نقاش دلت برای نقاشی خود
چشمان مرا دوباره نم نم! بکشد

شاعر: حجت وطن دوست

رباعی پست مدرن از حجت وطن دوست:

این سوژه­ ی تو آن رگ خوابش با من
رقصیدن در زخم حبابش با من

لطفی بکن و اجازه ­ی مرگ بده
سرویس ایاب ذهابش با من!!! 

کاری بسیار زیبا و تر و تازه از  جوان آینده دار رودانی،

حجت وطن دوست

دل آمده پیش تـــو جوابش نکنی

در منقل زنـــــدگی کبابش نکنی

این عشق که ارزش جهانی دارد

بــــــا نرخ تعاونی حسابش نکنی

یَک تاسِ تِرِس خرما خنیزی

دادُم بــــه پُسُم گُفتُم نریزی

خـُـــرما چَغَلی دا همه رِیتِند

دستُم رُو بـلند، گُفتُم عزیزی

                          شاعر:  یوسف قاسمی

بايد تو را هميشه به دقت نگاه كرد
يعني نه سرسري، سر فرصت نگاه كرد

خاتون! بگو كه حضرت خالق خودش تو را
وقتي كه آفريد چه مدت نگاه كرد
هر دو مخدرند كه بيچاره مي كنند
بايد به چشم هات به ندرت نگاه كرد
هر كس نظاره كرد تو را دلسپرده شد
فرقي نمي كند به چه نيت نگاه كرد
عارف اگر براي تقرب به ذات حق
زاهد اگر براي ملامت نگاه كرد
تو بي گمان مقدسي و كور مي شود
هر كس تو را به قصد خيانت نگاه كرد